A National Park Called Canada
Blijf op de hoogte en volg Lars
04 Oktober 2015 | Canada, Algonquin Park
Beste lezer(s),
Mable vroeg mij enige tijd terug welk beeld wij, Nederlanders, van Canada hebben. Nadat ik enige tijd had nagedacht over een politiek correct antwoord, kwam ik toch niet veel verder dan het beeld dat ertoe bij heeft gedragen dat Canada al lange tijd bovenaan mijn lijstje van te bezoeken landen stond: een immens natuurpark met uitgestrekte bossen, een ontelbaar aantal meren en een grote kans om beren, elanden en wolven tegen te komen. Dit beeld werd bevestigd toen ik de volgende dag een artikel op het internet las waarin een Canadees, die naar Nederland was geëmigreerd, eenzelfde vraag werd gesteld. Desondanks had ik tot op dat moment niet veel meer natuur gezien dan de Niagara Falls; het Parc du Mont-Royal; enige stadsparken in Toronto niet veel groter dan een voortuin; verdwaalde wasberen en één vosje; een in de verdediging geschoten stinkdier; en een overdaad aan eekhoorns... De redenen hiervan zijn dat de dichtstbijzijnde natuurparken op drieënhalf uur rijden van Toronto liggen en, bovendien, dat er, behalve een of ander bedrijf dat op de vreemdste data georganiseerde busreizen aanbiedt, geen bus- of treinverbindingen zijn die Toronto met deze natuurparken verbinden. Kortom, met uitzondering van de Niagara Falls had ik nog niet veel van de ongerepte natuur ervaren die in ‘ons’ plaatje van Canada zou passen.
Natuurlijk zou dit een belabberde introductie voor een reisverslag zijn wanneer hier geen verandering in is gekomen. Naarstig op zoek naar een activiteit waarmee ik optimaal gebruik kon maken van de beschikbare vrije tijd en het ideale weer in het weekend, vroeg ik Nico, een Duitse collega, die net als ik enige tijd aan de Rotman School of Management verblijft, naar zijn plannen voor het weekend. Uit zijn antwoord bleek dat hij samen met zijn vriendin Alma een auto had gehuurd om op zaterdag naar Niagara af te reizen en op zondag een bezoek te brengen aan een nog nader te bepalen natuurpark. Onder het motto “niet geschoten is altijd mis”, gaf ik aan dat ik hen, wanneer mogelijk, graag zou vergezellen op hun zondagse trip…
En zo gebeurde het dat ik op zondagochtend bij mijn appartement werd opgehaald voor een dagtrip naar Algonquin Provincial Park, een natuurpark op iets minder dan vier uur rijden van Toronto! Zelfs de Duitse rock, die de boventoon voerde in de afspeellijst van Nico op de heenrit naar Algonquin, kon mijn dag niet verpesten. Bij aankomst in het park hadden we nog vijf à zes uur te besteden voordat de zon zou ondergaan en we moesten dus enigszins selectief zijn in de keuze van de trails die we wilden bezoeken. Met behulp van de kaart die we bij de ingang van het park hadden gekregen, selecteerden we de kortste trails waar én de natuur het mooiste zou zijn door het verkleuren van de bladeren én uitzichtpunten in opgenomen waren. Tijdens het lopen van de eerste trail – de “Hardwood Lookout” trail - werd al snel duidelijk dat de routes zo waren aangegeven dat het uitzichtpunt zich pas op het einde van de rondes bevond (uiteraard alleen wanneer men ervoor koos om de routes in de aangegeven richting te volgen...). Deze, waarschijnlijk, strategische keuze vergrootte wel het effect van het panorama dat het uitzichtpunt bood toen we hier aankwamen: een panorama dat perfect paste in het beeld van het Canada dat ik mij altijd had voorgesteld. En dat was pas het begin…
Toen we onderweg naar de volgende trail een wandelende kano (oftewel een dame die een kano boven haar hoofd droeg) zagen oversteken, opperde Alma dat het misschien leuk zou zijn om ook een kano te huren. Bij het zien van twee jongens die doorweekt uit hun kano stapten, zag ze toch af van dit plan en vervolgden we onze ontdekkingstocht naar de “Peck Lake” trail. Deze trail bevatte geen indrukwekkende vergezichten, maar op een gegeven moment hoorde ik wel een zwaar gegrom uit het bos komen. Een wandelaar, die ook gestopt was om de bron van het geluid te ontdekken, vermoedde dat het een beer was. Helaas heb ik geen beer tussen de bomen kunnen ontdekken, dus kan het net zo goed een eekhoorn met een zware verkoudheid zijn geweest! Na het voltooien van onze tocht rondom Peck Lake, reden we door naar de “Lookout” trail. Ook hier werden we eerst omgeleid alvorens we het uitzichtpunt bereikten waar deze trail zijn naam aan ontleent. Noch woorden, noch de foto’s toegevoegd aan dit reisverslag kunnen het geboden uitzicht vanaf deze ‘lookout’ eer aandoen, dus ik weerhoud mij in ieder geval van de woorden. Vervolgens hadden we nog tijd om een laatste trail te bezoeken voordat de duisternis in zou vallen. Onze keuze viel op de “Beaver Pond” trail, die ons door een gebied leidde waar bevers duidelijk hun sporen hadden achtergelaten, getuige, bijvoorbeeld, de beverdam halverwege de route. Een mooie afsluiting van een memorabele dag.
Hoewel we een geweldige dag in het Algonquin Provincial Park hadden doorgebracht, hadden we helaas geen beren, bevers, elanden of wolven gezien en waren we nog een paar weken te vroeg om de fraaie kleurcontrasten in de bossen tijdens de nazomer (Indian Summer) in optima forma te aanschouwen. Vorige week vertelde een professor aan de Rotman School of Management me tijdens een lunch dat er eerst een koudeperiode nodig is voordat deze kleurcontrasten zijn waar te nemen. Aangezien de temperaturen sterk zijn gedaald sinds ons bezoek aan Algonquin, belooft dit veel goeds voor de terugkeer naar dit park met pap en mam eind deze week!
De laatste twee weken heb ik me ook nog bezig gehouden met, onder andere, een introductie in het maken van dumplings (ook al was achteraf duidelijk te zien welke dumplings door mij waren geproduceerd…); het bakken van bananenbrood (dat was wel een persoonlijk succes, al zeg ik het zelf); het vieren van het Oktoberfest in Toronto met Nico, Alma, een andere Duitse uitwisselingsstudent, Florian, en zijn vriendin, Yvonne (waar ik twee literpullen aan heb overgehouden); en een kort bezoek aan de Nuit Blanche, een nacht waarin er, verspreid over Toronto Downtown, allerlei kunstwerken te bezichtigen zijn. De meeste tijd besteedden Mable en ik in een schoenenmuseum, terwijl het leukste evenement die avond niets met de Nuit Blanche te maken had: een evenement in een kerkje waar je voorlezers en zangers aan en uit kon ‘zetten’ met behulp van lichtschakelaars… het concept werkte vrij goed! Tenslotte, plukte ik appels en sleepte met pompoenen in een nabijgelegen appelboomgaard. Voor dit evenement was ik samen met Olga, mijn nieuwe huisgenote, uitgenodigd om Mable, James en Melissa te vergezellen; de ideale mogelijkheid om weer de Canadese natuur in the trekken. Och, buiten werktijd hoef ik me zeker niet te vervelen! En met het aanstaande bezoek van pap en mam zal dat ook zeker gelden voor de komende twee weken.
Groetjes,
Lars
Mable vroeg mij enige tijd terug welk beeld wij, Nederlanders, van Canada hebben. Nadat ik enige tijd had nagedacht over een politiek correct antwoord, kwam ik toch niet veel verder dan het beeld dat ertoe bij heeft gedragen dat Canada al lange tijd bovenaan mijn lijstje van te bezoeken landen stond: een immens natuurpark met uitgestrekte bossen, een ontelbaar aantal meren en een grote kans om beren, elanden en wolven tegen te komen. Dit beeld werd bevestigd toen ik de volgende dag een artikel op het internet las waarin een Canadees, die naar Nederland was geëmigreerd, eenzelfde vraag werd gesteld. Desondanks had ik tot op dat moment niet veel meer natuur gezien dan de Niagara Falls; het Parc du Mont-Royal; enige stadsparken in Toronto niet veel groter dan een voortuin; verdwaalde wasberen en één vosje; een in de verdediging geschoten stinkdier; en een overdaad aan eekhoorns... De redenen hiervan zijn dat de dichtstbijzijnde natuurparken op drieënhalf uur rijden van Toronto liggen en, bovendien, dat er, behalve een of ander bedrijf dat op de vreemdste data georganiseerde busreizen aanbiedt, geen bus- of treinverbindingen zijn die Toronto met deze natuurparken verbinden. Kortom, met uitzondering van de Niagara Falls had ik nog niet veel van de ongerepte natuur ervaren die in ‘ons’ plaatje van Canada zou passen.
Natuurlijk zou dit een belabberde introductie voor een reisverslag zijn wanneer hier geen verandering in is gekomen. Naarstig op zoek naar een activiteit waarmee ik optimaal gebruik kon maken van de beschikbare vrije tijd en het ideale weer in het weekend, vroeg ik Nico, een Duitse collega, die net als ik enige tijd aan de Rotman School of Management verblijft, naar zijn plannen voor het weekend. Uit zijn antwoord bleek dat hij samen met zijn vriendin Alma een auto had gehuurd om op zaterdag naar Niagara af te reizen en op zondag een bezoek te brengen aan een nog nader te bepalen natuurpark. Onder het motto “niet geschoten is altijd mis”, gaf ik aan dat ik hen, wanneer mogelijk, graag zou vergezellen op hun zondagse trip…
En zo gebeurde het dat ik op zondagochtend bij mijn appartement werd opgehaald voor een dagtrip naar Algonquin Provincial Park, een natuurpark op iets minder dan vier uur rijden van Toronto! Zelfs de Duitse rock, die de boventoon voerde in de afspeellijst van Nico op de heenrit naar Algonquin, kon mijn dag niet verpesten. Bij aankomst in het park hadden we nog vijf à zes uur te besteden voordat de zon zou ondergaan en we moesten dus enigszins selectief zijn in de keuze van de trails die we wilden bezoeken. Met behulp van de kaart die we bij de ingang van het park hadden gekregen, selecteerden we de kortste trails waar én de natuur het mooiste zou zijn door het verkleuren van de bladeren én uitzichtpunten in opgenomen waren. Tijdens het lopen van de eerste trail – de “Hardwood Lookout” trail - werd al snel duidelijk dat de routes zo waren aangegeven dat het uitzichtpunt zich pas op het einde van de rondes bevond (uiteraard alleen wanneer men ervoor koos om de routes in de aangegeven richting te volgen...). Deze, waarschijnlijk, strategische keuze vergrootte wel het effect van het panorama dat het uitzichtpunt bood toen we hier aankwamen: een panorama dat perfect paste in het beeld van het Canada dat ik mij altijd had voorgesteld. En dat was pas het begin…
Toen we onderweg naar de volgende trail een wandelende kano (oftewel een dame die een kano boven haar hoofd droeg) zagen oversteken, opperde Alma dat het misschien leuk zou zijn om ook een kano te huren. Bij het zien van twee jongens die doorweekt uit hun kano stapten, zag ze toch af van dit plan en vervolgden we onze ontdekkingstocht naar de “Peck Lake” trail. Deze trail bevatte geen indrukwekkende vergezichten, maar op een gegeven moment hoorde ik wel een zwaar gegrom uit het bos komen. Een wandelaar, die ook gestopt was om de bron van het geluid te ontdekken, vermoedde dat het een beer was. Helaas heb ik geen beer tussen de bomen kunnen ontdekken, dus kan het net zo goed een eekhoorn met een zware verkoudheid zijn geweest! Na het voltooien van onze tocht rondom Peck Lake, reden we door naar de “Lookout” trail. Ook hier werden we eerst omgeleid alvorens we het uitzichtpunt bereikten waar deze trail zijn naam aan ontleent. Noch woorden, noch de foto’s toegevoegd aan dit reisverslag kunnen het geboden uitzicht vanaf deze ‘lookout’ eer aandoen, dus ik weerhoud mij in ieder geval van de woorden. Vervolgens hadden we nog tijd om een laatste trail te bezoeken voordat de duisternis in zou vallen. Onze keuze viel op de “Beaver Pond” trail, die ons door een gebied leidde waar bevers duidelijk hun sporen hadden achtergelaten, getuige, bijvoorbeeld, de beverdam halverwege de route. Een mooie afsluiting van een memorabele dag.
Hoewel we een geweldige dag in het Algonquin Provincial Park hadden doorgebracht, hadden we helaas geen beren, bevers, elanden of wolven gezien en waren we nog een paar weken te vroeg om de fraaie kleurcontrasten in de bossen tijdens de nazomer (Indian Summer) in optima forma te aanschouwen. Vorige week vertelde een professor aan de Rotman School of Management me tijdens een lunch dat er eerst een koudeperiode nodig is voordat deze kleurcontrasten zijn waar te nemen. Aangezien de temperaturen sterk zijn gedaald sinds ons bezoek aan Algonquin, belooft dit veel goeds voor de terugkeer naar dit park met pap en mam eind deze week!
De laatste twee weken heb ik me ook nog bezig gehouden met, onder andere, een introductie in het maken van dumplings (ook al was achteraf duidelijk te zien welke dumplings door mij waren geproduceerd…); het bakken van bananenbrood (dat was wel een persoonlijk succes, al zeg ik het zelf); het vieren van het Oktoberfest in Toronto met Nico, Alma, een andere Duitse uitwisselingsstudent, Florian, en zijn vriendin, Yvonne (waar ik twee literpullen aan heb overgehouden); en een kort bezoek aan de Nuit Blanche, een nacht waarin er, verspreid over Toronto Downtown, allerlei kunstwerken te bezichtigen zijn. De meeste tijd besteedden Mable en ik in een schoenenmuseum, terwijl het leukste evenement die avond niets met de Nuit Blanche te maken had: een evenement in een kerkje waar je voorlezers en zangers aan en uit kon ‘zetten’ met behulp van lichtschakelaars… het concept werkte vrij goed! Tenslotte, plukte ik appels en sleepte met pompoenen in een nabijgelegen appelboomgaard. Voor dit evenement was ik samen met Olga, mijn nieuwe huisgenote, uitgenodigd om Mable, James en Melissa te vergezellen; de ideale mogelijkheid om weer de Canadese natuur in the trekken. Och, buiten werktijd hoef ik me zeker niet te vervelen! En met het aanstaande bezoek van pap en mam zal dat ook zeker gelden voor de komende twee weken.
Groetjes,
Lars
-
05 Oktober 2015 - 09:55
Mam:
Lars wat weer een mooi stuk en de foto's zijn weer prachtig,ik verheug me op het volgend weekend dat we dat met eigen ogen kunnen zien. -
05 Oktober 2015 - 19:10
Maris:
Blijft toch boeiend, jouw verhalen lezen haha.... je kunt weer heel wat ervaringen aan je lijstje toevoegen zo te zien... je maakt genoeg mensen jaloers hier denk ik (mij in elk geval wel ;) )
Veel plezier de komende 2 weken met pap en mam!!
Groetjes -
06 Oktober 2015 - 05:12
Annelies:
lars ik hoop echt bij een volgend bezoek aan het park dat je de wilde dieren echt gaat zien en dat het klimaat de herfst intrede in werking heeft gezet. Ik moet wel zeggen dat een zwaar verkoude eekhoorn toch bijzonder is, zelfs die heb ik hier nog nooit gezien! HaHa!!!
Lieve groetjes en geniet volop straks samen met pap en mam!
-
07 Oktober 2015 - 10:11
Paula:
Hey lars
ik heb genoten van je verhaal.
je weet het op een bijzondere te brengen zodat het voor ons leuk blijft om je verhalen te lezen.
je hebt weer heel wat gezien en de foto's zijn prachtig zodat we een goede indruk krijgen!
Ik wens je dan ook een fijne tijd toe met pap en mam die zich hierop al enorm verheugen!☺
tot gauw weer!
lieve groetjes
ook van de rest! -
08 Oktober 2015 - 16:45
Marjo Straaten:
Hoi Lars,
Zo te lezen ben je al behoorlijk actief geweest in Canada!Mooi om alle verslagen te lezen!Je zult daar weer heel wat mooie en prachtige indrukken opdoen!Sjiek!
Succes met je "werk" ,blijf genieten!
En.....veul schpas met mam en pap!
Lieve groetjes oet Hulsberg,Marjo -
08 Oktober 2015 - 23:00
Martin:
Hoi Lars,
De natuur is ook mijn ding, djw voor de schitterende foto's en smeuïg verslag met je alternatief voor de kroet van Toon Hermans, goed te gebruiken voor een Canada- conference. Misschien ook iets voor jou om ons in december op te trakteren bij een typisch Canadees drankje en hapje.
Hopelijk krijgen jij en je ouders niet alleen de in herfstkleuren getinte natuur te zien maar ook de beren, elanden e.a. viervoeters en wij dan hopelijk ook. Een belletje aan je kleren moet de (slecht horende) beren erop attent maken dat jullie in de buurt zijn. Nou weet ik niet of dat is om op je af te komen of..... In elk geval helpt Kölnisch Wasser van Nico, want ruiken doen ze heel goed (als de wind in de juiste richting staat) anders veel plezier tijdens het rennen. Veul plezeer samen!!! -
09 Oktober 2015 - 21:26
Tante Toos.:
Hoi Lars, fijn dat je ons zo op de hoogte houd.Heb net je verslag gelezen.Bijzonderwat je doet.geniet de komende weken, met pap en mam.Heel veel groetjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
