No Time to Waste

Beste lezers,

Na het vertrek van pap en mam belandde ik in een stroomversnelling: dankzij (!) de drukte op het werk is de tijd sinds mijn vorige reisverslag omgevlogen. Ondanks deze drukte had ik (natuurlijk) toch voldoende mogelijkheden om me met niet-werk gerelateerde activiteiten bezig te houden. Het viel me op dat het merendeel van de reisverslagen die ik tot nu heb geschreven zich buiten Toronto afspelen, terwijl ik daar toch de meeste tijd doorbreng. De activiteiten die ik de afgelopen weken heb ondernomen, bieden me de kans om hier enigszins verandering in te brengen. Zo investeerde ik in mijn culturele ontwikkeling door samen met Mable, die nog een aantal vrijkaartjes had, een tentoonstelling over Pompeii in het Royal Ontario Museum te bezoeken. Daarnaast bezocht ik samen met Melissa de Toronto Zoo, de ideale mogelijkheid om de dieren die ik niet in het wild in Algonquin had kunnen bewonderen toch nog te bezichtigen (zij het in een minder ‘vrijwillige’ setting…). De meeste activiteit in de Zoo was echter niet afkomstig van de aanwezige dieren, maar werd veroorzaakt door rondzwermende peuters en kleuters, die vanwege Halloween gratis toegang tot de dierentuin hadden wanneer zij verkleed kwamen opdagen. De meeste dieren, daarentegen, leken van slag te zijn door de fluctuaties in de temperatuur (of al die verklede koters) en al aan hun winterslaap te zijn begonnen…

De verkleedpartij in de dierentuin was slechts één van de vele voortekenen dat Toronto zich langzaamaan begon op te maken voor Halloween, een feestdag waar de meeste mensen oprecht naar toe lijken te leven. Tijdens ons bezoek aan de appelgaard enige weken terug hadden we ook al meteen twee pompoenen ingeslagen, die in de weken voor Halloween bewerkt moesten worden. Blijkbaar geeft men door een pompoen voor de deur te plaatsen het signaal dat kinderen bij het huis langs kunnen komen voor “trick or treat”. De eerste pompoen – de kleinste van de twee – bewerkte ik samen met Melissa en Olga, mijn Mexicaanse huisgenote, op haar laatste avond in Toronto. Nadat Olga de pompoen had uitgehold, tekende ik, naar voorbeeld, een vleermuis op de pompoen, zodat Melissa en Olga tenslotte met een heel arsenaal aan pompoensnijmesjes secuur de vorm konden uitsnijden. Het meesterwerk – het bewerken van de grote pompoen - liet echter nog even op zich wachten. Pas op de vooravond van Halloween, toen de tijd begon te dringen, namen Melissa en ik de grote pompoen onder handen. Waar ik (we) het uithollen van de kleine pompoen nog aan Olga kon(den) overlaten, werd dit karweitje nu aan mij gedelegeerd. Ik weet niet of iemand ooit al eens een pompoen heeft uitgehold, maar, verdorie, wat komt er een stank uit zo’n ding… Ik was dan ook al snel ‘tevreden’ met de mate in welke de pompoen was uitgehold en liet Melissa de ‘restanten’ wegwerken. Na dit Herculeswerk – overdrijven is ook een kunst… - konden we onze creativiteit weer de vrij loop laten tijdens het tekenen en uitsnijden van een grote uil. Het teamwork wierp zeker haar vruchten af; ik was trots op beide eindresultaten. Vol trots liet ik daarom de volgende dag de foto’s van onze creaties aan Florian, mijn Duitse collega zien, die niet veel meer kon uitbrengen dan dat hij kon zien “dat we toch wel enige progressie hadden geboekt in het uitsnijden van pompoenen”… Bah, bah, bah. Op de avond van Halloween stonden ze toch maar mooi op de veranda voor het huis, waar ze, met een aantal stickers op de voordeur, onderdeel uitmaakten van de Halloweendecoratie.

Deze relatief simpele versiering stond in schril contrast tot de creatieve uitspattingen bij sommige andere huizen in de buurt; het is ongelofelijk wat mensen zich in hun hoofd halen. Op een korte ronde door de buurt kwam ik langs mechanische opblaasspinnen en –katten; een huis waar ze de voortuin hadden omgetoverd in een laboratorium, inclusief vreemde brouwsels, een man in een labjas die de kinderen naar het huis ‘lokte’ waar zijn vrouw ze door een microfoon mét stemvervormer toesprak; en een popcornmachine bij een huis waar ze een circus hadden nagebootst. Hoewel deze huizen de meeste aantrekkingskracht uitoefenden op de buurtkinderen tijdens hun “trick-or-treat”-ronde, kregen ook wij de mogelijkheid om de overvloed aan ingeslagen snoep uit te delen. Terwijl ik in de veronderstelling verkeerde dat Mable en ik samen dit distributieproces zouden uitvoeren, kwam ik er al snel alleen voor te staan toen Mable “ook even snel de Halloweenversieringen in de buurt wilde bewonderen”… Enfin, het was interessant om te zien hoe verschillende “trick-or-treat”-strategieën in de praktijk werden gebracht: begon de avond aandoenlijk met een meisje dat op een “It’s so fluffy”-toon “Trick-or-treat” zei en me vervolgens nog een “Happy Halloween” wenste, werd deze vooral gedomineerd door ietwat oudere jongetjes die na een haastig “Trick-or-treat… and no nut allergy” het liefst de hele kom vol snoep meenamen terwijl ze al met één voet in de tuin van de buren stonden. Zelfs op het moment dat ik, in mijn pyjama, de kaarsjes in de pompoenen wilde uitblazen om duidelijk te maken dat er niets meer te halen viel, werd ik nog overvallen door een groep jongetjes die nog snel hun slag probeerden te slaan.

De daaropvolgende dag was een bijzondere dag. Het was de eerste zondag dat ik helemaal niets (i.e., niet iets quasi-toeristisch) heb gedaan, een unicum. Ik had dan ook meteen het gevoel dat ik deze zondag had verkwist aan ronddwalen door het huis. Tegelijkertijd wist ik dat ik de ‘verloren’ tijd zonder al te veel moeite in zou halen: ik zou die week namelijk afreizen naar New York voor de 26th Annual Conference on Financial Economics and Accounting (CFEA) – deze conferentie werd eigenlijk gehouden in Newark, een voorstad van New York… maar goed, als je ‘New York’ uitspreekt met een appel in je mond, komt dat zo ongeveer op hetzelfde neer. Daarnaast zou ik voor het begin van de CFEA op donderdag eerst nog een dag in New York doorbrengen met Patrick, die vanuit Maastricht was overgekomen om deze conferentie (en, vooral, de presentatie van ons onderzoek) bij te wonen. Daar ik vorig jaar al veel van de bezienswaardigheden in New York had mogen bewonderen tijdens een fantastische reis langs de oostkust van de Verenigde Staten, voelde ik geen impliciete druk om weer alle toeristische trekpleisters langs te gaan. Desondanks hebben we die dag een aardige afstand afgelegd; reden genoeg om even bij te komen in een lokale pub.

Mijn presentatie stond gepland voor de eerste ochtendsessie van de CFEA en dus kon ik, verlost van de zenuwen na een voorspoedig verlopen presentatie, rustig achterover leunen gedurende het grootste, resterende deel van de conferentie. Na afloop van de conferentie spoedden we ons weer snel richting New York, aangezien we daar hadden afgesproken met twee andere collega’s uit Maastricht, Judith en Sofya, die op het moment in, respectievelijk, Philadelphia en Washington verblijven. Wij troffen hen op Times Square en hebben vervolgens samen enige tijd doorgebracht in een nabijgelegen Irish Pub. Voor het avondprogramma hadden we – zonder Judith, die helaas die avond naar Philadelphia moest terugkeren – kaartjes gekocht voor “Top of the Rock”, het observatiedek van het Rockefeller Center, één van de toeristische attracties die ik nog van mijn lijstje moest afstrepen. Daarna belandden we, na een zeer korte tussenstop bij een of ander vaag etablissement, weer in hetzelfde Belgische biercafé, dat Patrick en ik al eerder die week hadden bezocht… en toen was de laatste dag in New York alweer aangebroken. Een fantastische dag met een kraakheldere hemel. Ik had nooit verwacht dat je mentale rust kunt vinden in zo’n drukke metropool, maar van de rust die er die dag in de stad heerste, zou je spontaan filosofisch worden (gelukkig heb ik een hekel aan filosofie en bleef de schade beperkt). Het was overigens ook weer snel gedaan met de (mentale) rust. De vlucht naar Toronto was vertraagd doordat het vliegtuig was volgeboekt, de Canadese douaneambtenaar leek haar dag niet te hebben en het laatste deel van de reis moest ik afleggen met de bus in plaats van de metro vanwege werkzaamheden. Moe, maar zeker voldaan na de korte trip naar New York, belandde ik later dan gepland in mijn nest.

Wanneer ik de planning voor de komende weken in beschouwing neem, lijkt het erop dat ik tot het eind van mijn verblijf in Toronto zal worden meegesleurd door de stroomversnelling waar ik nu in verkeer. Zo wordt morgen de Kerstman verwelkomd in Toronto tijdens de jaarlijkse Santa Claus Parade; arriveren Bram, Britt, Luc en Tirza komende week in Canada; en staat er een belangrijke presentatie op de universiteit gepland. Voor ik het weet, ben ik weer terug in Nederland.

Groetjes,

Lars