Bienvenue à (?) Montréal

Beste lezers,

In Noord-Amerika hebben ze, in tegenstelling tot Europa, de nationale feestdagen zo over het jaar verdeeld, dat er ook in de tweede helft van het jaar lange weekenden te vieren zijn. Van deze constructie kon ik afgelopen weekend, het Labour Day Weekend, de eerste keer profiteren: een 3-daagse stedentrip naar Montréal stond op het programma! Niet alleen had ik me verheugd op de stad zelf, maar ook (enigszins) op de mogelijkheid om mijn Frans bij te spijkeren: Montréal ligt namelijk in de provincie Québec, waar, naar horen zeggen, de Franse taal de voorkeur geniet boven de Engelse taal. Deze bewering leek bevestigd te worden toen ik na een busrit van zeven uur arriveerde in Montréal: één van de eerste reclameborden die ik zag, was een bord van de PFK, de “Poulet Frit Kentucky”. Typisch Frans om de naam van een grote Amerikaanse fastfoodketen niet gewoon in het Engels te hanteren, maar voor het gemak netjes in de eigen taal te vertalen...

Als ik het eerste anderhalf uur in Montréal als een betrouwbaar voorteken moest beschouwen voor het succes van het weekend, dan zou het weekend uitgedraaid zijn op een totale catastrofe. Het eerste anderhalf uur was namelijk het best te omschrijven als ‘pijnlijk’: fysiek, maar bovenal geestelijk. Op basis van mijn eerdere ervaringen met de mobiele versie van Google Maps had ik kunnen weten dat wij niet de beste vrienden zijn. Zo belandde ik dit voorjaar nog in een van de voorwijken van Edinburgh, omdat het busstation waar we moesten overstappen net buiten de gemaakte printscreen, met daarop de te volgen route, viel. Deze keer was het me op de een of andere manier gelukt om de eindbestemming op het beginpunt in te voeren en vice versa. Aangezien alleen het begin- en eindadres van de te volgen route op de printscreen te lezen waren, volgde ik op goed geluk het patroon op de afbeelding (maar dan wel in de verkeerde richting gedurende 30 minuten). Net zoals in Edinburgh belandde ik hierdoor in een buitenwijk waar geen enkel hotel te bespeuren viel. Vervolgens lukte het me ook nog een man aan te spreken, die zelfs wanneer ik hem een kaart van Toronto zou hebben voorgehouden, onze locatie in Montréal op die kaart had ‘gevonden’ (wat in dit geval eigenlijk neerkomt op die pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet…). Om het drama compleet te maken, gaf een politieagent, nadat ik hem in het Frans naar de weg had gevraagd, aan dat ik ook gewoon Engels tegen hem kon praten… Onder de verzengende zon (het leek wel hoogzomer in Montréal) en gekrenkt in mijn eer, wist ik nu in ieder geval in welke richting ik mijn dwaaltocht door Montréal moest voorzetten. Door deze slechte voortekenen kon ik me nog weinig voorstellen bij de fantastische stad die Montréal zou blijken te zijn!

Montréal blijkt de optimale combinatie te zijn van de moderne Noord-Amerikaanse steden met hun wolkenkrabbers en de Europese steden met hun rijke historie en cultuur. Toen ik de mentale klappen enigszins te boven was gekomen, begon mijn ontdekkingstocht door de stad met een bezoek aan Vieux-Montréal, het historisch centrum. Terwijl ik mezelf wegwijs probeerde te maken in het historisch centrum, zorgde ik er deze keer wel voor dat ik onthield welke route ik had afgelegd en zo vond ik dan ook zonder problemen het hotel terug na een korte wandeling. Op aanraden van James begaf ik me voor het avondeten naar Schwartz’s, een restaurant dat schijnbaar bekend staat om het gerookte vlees dat ze serveren. De lange rij voor het restaurant beloofde veel goeds en gelukkig kon ik deze omzeilen daar ze ook over een afhaalbar beschikten. Bij het zien van de smerige friteuses, die men bij binnenkomst meteen kan observeren, en de opmaak van de “sandwich à la viande fumée” sloeg toch de twijfel toe of ik de juiste keuze had gemaakt door een bezoek te brengen aan dit restaurant. Deze twijfel bleek volledig ongegrond… Verdorie, wat een smaaksensatie! De avond werd alleen nog maar beter toen ik terugkeerde naar Vieux-Montréal om het rondje van die middag nog eens over te doen: De geweldige verlichting van de oude gebouwen en de levendige ambiance die in de stad heerst, wekken een sprookjesachtige sfeer op die weinig steden die ik heb bezocht, kunnen evenaren.

Op de tweede dag begaf ik me na een goed ontbijt naar de berg waar Montréal haar naam aan ontleent: de mont Royal. Op deze heuvel ligt een park (‘Parc du Mont-Royal’) dat, net zoals Central Park in NYC en het Golden Gate Park in San Francisco, de inwoners een groene oase van rust biedt. Maar daar houdt de gelijkenis tussen het Parc du Mont-Royal en de andere parken ook ver op; in tegenstelling tot Central Park en het Golden Gate Park is er namelijk vrijwel geen enkele vlakke weg te bekennen (wat natuurlijk niet zo verwonderlijk is, aangezien het op een heuvel ligt…). Ondanks de heersende hitte, die de beklimming van de Mont Royal enigszins bemoeilijkte, bereikte ik toch vrij snel het Croix du Mont Royal op de top van de heuvel. Hoewel ik had verwacht dat ze deze ‘koninklijke’ heuvel zouden bekronen met een schitterend kruis, bleek dit Croix du Mont Royal een ijzeren bakbeest. De weg vervolgde zich door het park naar het Oratoire Saint Joseph, een grote basiliek aan de noordzijde van het Parc du Mont-Royal. Ook de afstand naar deze basiliek had ik zwaar onderschat, zodat mijn wandeltocht meer leek op een bedevaart. Mijn inspanning viel echter in het niet bij de inspanningen die enige bedevaartgangers leverden op de trappen voor het Oratoire Saint Joseph: zij beklommen de 99 treden voor de basiliek op hun knieën.

Na mijn bezoek aan het Oratoire Saint Joseph keerde ik met een bus terug naar een ingang van het park, volgde in het park nog een wandelroute met mooie uitzichtpunten over de stad en wilde vervolgens naar de eilanden voor Montréal, waarop het Parc Jean-Drapeau ligt, gaan. Het lijkt in de grote Canadese steden gebruikelijk te zijn om de afvaarpunten van de veerponten zo goed mogelijk te verstoppen. Waar het mij in Toronto al enige tijd had gekost om de ferry terminal te lokaliseren, werd ook het afvaarpunt van het veerpont naar de eilanden in Montréal op geen enkel bord vermeld en duurde het enige tijd voordat ik deze aan het uiteinde van een pier had gevonden. Onderweg naar de pier waande ik me wel nog even in Valkenburg: het toeval wilde dat er die dag in Montréal de Red Bull zeepkistenrace werd georganiseerd. Enfin, ik was net op tijd om met de ferry naar het Parc Jean-Drapeau te gaan, waarop, onder andere, het casino van Montréal; The Biosphère, een museum gevestigd in een groot bolvormig gebouw dat al vanaf het vasteland kan worden gezien; en het circuit van de Grand Prix van Canada, het Circuit Gilles Villeneuve (niet dat ik dit wist voordat ik naar het eiland vertrok…) liggen. Langzamerhand werd het ook weer eens tijd dat ik mijn energiepeil op orde bracht, dus bij terugkomst op het vasteland ben ik op zoek gegaan naar een eetgelegenheid waar ik het volgende, typisch Canadese gerecht kon nuttigen: poutine, een met gesmolten kaas en jus overgoten portie friet. Uiteindelijk belandde ik in een frituur waar ik dit gerecht beter niet had kunnen bestellen; op mijn weg door de Vieux Port de Montreal (i.e., het oude havengedeelte) kwam ik erachter dat er een food festival gaande was, waar de geserveerde poutine er veel beter uitzag dan de slechte variant die ik vlak daarvoor naar binnen had gewerkt…

In de verwachting dat ik niet al te veel tijd nodig zou hebben om het Olympisch complex te bezichtigen, besloot ik dit op de laatste ochtend te doen vóór het uitchecken in het hotel. Het kleine aantal mensen dat hier op de vroege ochtend te vinden was, bood mij de mogelijkheid om zonder enige wachtrij de Tour de Montréal, ’s werelds hoogste, scheve toren, te bezoeken. Bovendien kreeg ik dankzij mijn pasje van de University of Toronto, dat ik vorige week had afgehaald, korting op een combi-ticket waarmee ik toegang had tot de nabijgelegen botanische tuin (‘le Jardin botanique de Montréal’). Hoewel ik dit combi-ticket in eerste instantie had gekocht, omdat ik dacht dat ik beide bezienswaardigheden makkelijk binnen twee uur kon afwerken, had ik achteraf toch wel spijt van de beperkte tijd die ik mezelf had gegeven om door de botanische tuin te struinen, want deze waren absoluut de moeite van een bezoekje waard! Voor het lichtfestival dat er op dat moment in de botanische tuinen plaatsvond, waren er allerlei figuren gemaakt met behulp van Chinese lampionnen. In het decor van de aanwezige flora waren deze figuren zelfs zónder licht bijzonder mooi om te zien. Bijzonder mooi was ook het interieur van de Notre-Dame basiliek, waar ik die middag tot slot nog even binnenliep om de tijd te doden… soms loont het zich om ‘gewoon’ ergens binnen te lopen!

Tijdens mijn tochten door Montréal en op de reis terug naar Toronto realiseerde ik me meerdere keren dat dit de eerste stedentrip was die ik helemaal alleen (i.e., zonder enige reisgezellen) had ondernomen… En dan merk je toch dat ervaringen, hoe geweldig deze ook zijn, altijd beter zijn wanneer je deze kunt delen. Dit reisverslag was dan ook de ideale manier om jullie enigszins deelgenoot te maken van deze ervaring!

Groetjes,

Lars