Nah-jah-gahr-rah and the Toronto Blue Jays

Beste lezers,

Afgelopen week was de eerste week dat ik aan de slag mocht als visiting scholar aan de Rotman School of Management (University of Toronto). De voornaamste reden dat ik al voor het begin van het reguliere Fall semester, dat volgende week pas begint, naar Canada vertrok, was dat ik was uitgenodigd voor een conferentie die afgelopen week plaatsvond. Aangezien de Rotman School of Management een grote reputatie heeft binnen mijn vakgebied, kon de conferentie rekenen op de komst van een aantal vooraanstaande onderzoekers. Uiteraard is een bijkomend voordeel van zulke conferenties dat de diners de reputatie van de faculteit ‘moeten’ uitstralen. Zo hadden we op woensdagavond een diner bij Sassafraz, een modern restaurant in een trendy wijk van Toronto waar ze de gewoonte hadden om wijnglazen bij te vullen zonder dat je er om vroeg of hoefde te vragen. Maar goed, ik zal jullie niet al te veel ‘lastig vallen’ met mijn dagelijkse bezigheden op kantoor; ik schreef namelijk ook geen reisblog over mijn fietstochtjes naar het werk in Maastricht, die sowieso niet meer mogelijk zouden zijn nu mijn fiets gestolen is…

Dat brengt me, kortom, al bij het weekend. Nadat ik zaterdagochtend een stukje was gaan rennen met Melissa, een van de dochters van het gezin waar ik verblijf, besloot ik ’s middags een kijkje te gaan nemen bij het Buskerfest, een uit de kluiten gewassen straatfeest in een van de drukste straten van Toronto. Dat bleek echter complete tijdverspilling: dieptepunt was een artiest die probeerde een beatbox plaat op te nemen met kinderen die onder luid applaus alleen maar “Buskerfest” in een microfoon riepen (ochjah, als die kinderen het maar leuk vonden). Vervolgens bracht ik korte bezoekjes aan de St Lawrence Market, een grote versmarkt die net sloot toen ik arriveerde, en het Distillery District, een ouder gedeelte van de stad met kunstgallerieën en eet- en drinkgelegenheden, zoals de naam van dit district waarschijnlijk al doet vermoeden. ’s Avonds ben ik nog met Kathy, een Zwitsers meisje dat ook in het huis verblijft, de stad ingegaan. Niet lang… want de volgende dag stonden de Niagara watervallen op het programma!

Zondagochtend werd ik bij het huis opgepikt door een busje dat mij naar de locatie bracht waar de tourbus zou vertrekken. Het had me de hele week al moeite gekost om zonder te stotteren kenbaar te maken dat ik de Niagara watervallen zou bezoeken. In tegenstelling tot mijn uitspraak van de naam van deze watervallen (i.e., “Nie-aa-gaa-raa”), spreken de Canadezen het uit als “Nah-jah-gahr-rah” (zie ook de titel van dit blog). De eerste activiteit die op het programma stond was een wijnproeverij. In het gebied tussen Toronto en de Niagara watervallen liggen veel wijngaarden en deze activiteit was waarschijnlijk in het programma opgenomen om de sfeer er een beetje in te brengen. Vooral de ice wines, die bereid worden uit bevroren druiven en, daardoor, een hoger suikergehalte hebben, waren zeker de moeite van het proeven waard. Na de wijnproeverij zetten we onze reis voort naar Niagara-on-the-Lake, een pittoresk plaatsje aan de monding van de Niagara rivier. De reisleider vertelde dat shuttlebusjes ons vanaf de parkeerplaats naar het stadje konden brengen: het eerste busje zat vol en het tweede busje, dat iets eerder arriveerde dan ik verwachtte, miste ik door een sanitaire stop… en dus besloot ik maar te lopen. Gelukkig bleek de afstand naar het plaatsje te verwaarlozen en had ik alsnog genoeg tijd om het centrum te verkennen. Na een tussenstop bij de Niagara whirlpool, een grote draaikolk bij de Niagara rivier die tegen de klok indraait, en enige korte stops die we konden benutten om vanuit de bus foto’s mochten maken (iets wat natuurlijk niet werkt…), arriveerden we bij de Niagara watervallen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet zo heel veel van had verwacht, maar de Niagara watervallen waren toch wel bijzonder indrukwekkend. Men zegt vaker dat de Canadese kant van de watervallen mooier is dan de Amerikaanse kant en ik kan dat nu alleen maar beamen. De Niagara watervallen bestaan uit twee grote watervallen: de American Falls en de Horseshoe Falls, waarvan laatstgenoemde de grootste zijn. Terwijl Amerikanen, hoe kan het ook anders, alleen de American Falls kunnen zien, kun je van Canadese zijde beide watervallen zien. Het is dan ook enigszins sneu (…!) om te zien dat de boottochten aan Amerikaanse zijde alleen voor de American Falls langs varen wanneer je je realiseert dat dit pas het startpunt van de boottocht aan Canadese zijde is. Bovendien had ik, samen met een Nederlands koppel dat deelnam aan dezelfde tour, een geweldige plaats aan de boeg van de boot die ons naar de ‘mist’ aan de voet van Horseshoe Falls bracht: een fantastische ervaring! Na afloop van de boottocht hebben we nog een kort bezoekje gebracht aan Niagara, het Canadese Las Vegas, en een (blijkbaar) typisch Canadese ‘delicatesse’ gegeten, de beavertail: een doorgefrituurde, platgeslagen deegbol (in de vorm van de staart van een bever…) met een lading suiker eroverheen. Het nuttigen van deze beavertail zorgde wel voor voldoende energie om de terugreis naar Toronto te overleven!

Gedurende een van mijn gesprekken met James, de verhuurder van het appartement, had ik door laten schemeren dat ik tijdens mijn tijd in Toronto graag naar een baseballwedstrijd, basketballwedstrijd en ijshockeywedstrijd wilde gaan. James gaf aan dat hij nog kaartjes had voor een baseballwedstrijd en zo zat ik dinsdagavond samen met James en twee kennissen van hem in het Rogers Centre, het stadion van de Toronto Blue Jays met een fantastisch uitzicht op de CN Tower. Voor de wedstrijd kocht James nog petten van de Blue Jays voor het hele gezelschap, zodat we zonder enige moeite konden opgaan tussen de doorgewinterde fans van het thuisspelende team (ook al ben ik absoluut geen pettenmens). Net zoals de San Francisco Giants vijf jaar geleden, heb ik het geluk dat ook de Toronto Blue Jays nu hun momentum hebben: voor het eerst sinds jaren staan ze bovenaan in de American League. Dinsdagavond namen ze het voor de tweede achtereenvolgende dag op tegen de Cleveland Indians. Aan het einde van de reguliere negen innings stond het gelijk en dus moesten er extra innings aan te pas komen om de wedstrijd te beslissen. Dankzij een homerun in de bloedstollende finale van de wedstrijd wisten de Blue Jays de wedstrijd in hun voordeel te beslissen: 5-3. Een beter eind van een baseballwedstrijd en dit verhaal kon ik me waarschijnlijk niet wensen.

Groetjes,

Lars

ps. Voor diegenen die het opvalt dat ik hetzelfde shirt aan heb bij de Niagara watervallen als bij de baseballwedstrijd: afgelopen week heb ik succesvol de was gedaan!