Christmas Countdown

Zo. Mijn laatste reisverslag. Een relatief kort reisverslag waarin ik zal terugblikken op mijn verblijf hier in Toronto en haar wijde omstreken. Echter, voordat ik dat zal doen, stond er ook gedurende mijn laatste weken in Canada genoeg op het programma. Vertelde ik in mijn vorige verslag al over de basketballwedstrijd van de Toronto Raptors, bracht ik ook nog veel tijd door met Melissa – mijn Canadese ‘zusje’ – en vloog ik naar New York City (NYC) om daar in de kerstsfeer te komen met zowel vrienden uit Maastricht (Judith en Sofya) als vrienden uit mijn tijd in Californië (Como, Karin en Jeff). Samen met Melissa keerde ik, onder andere, nog terug naar de kerstmarkt in het Distillery District en ontsnapte ik uit één van de escape rooms – een steeds populairder concept waarin men binnen een uur uit een kamer moet zien te komen door raadsels te ontcijferen – van Casa Loma in de ongelofelijke tijd van 59 minuten en 59 seconden.

Na een week waarin de motivatie om te werken ver te zoeken was, reisde ik op vrijdagmiddag af naar NYC. Ik heb altijd al eens in de kerstperiode naar New York willen gaan en aangezien ik nu op slechts een uurtje vliegen van deze Amerikaanse metropool zit, was het slechts een kleine moeite om voor de tweede keer dit semester naar de VS te vliegen. Waar ik gehoopt had op sneeuw óf, in ieder geval, lage temperaturen, tikte het kwik dat weekend bijna de twintig graden aan: niet bepaald optimaal om in de kerstsfeer te raken. Daarnaast waren we natuurlijk niet de enige personen die naar NYC waren afgereisd om te genieten van de geweldige sfeer die tijdens deze periode in de stad heerst: vooral rondom het Rockefeller Center, waar zich de bekende schaatsbaan bevindt en een grote kerstboom is opgezet, was het vrijwel onmogelijk om ons een weg door de menigte te banen. Ondanks de warmte en de drukte was het toch weer mogelijk om een activiteit van mijn “bucket list” af te strepen: schaatsen – althans, ik probeerde iets te doen dat erop moest lijken - in NYC. Hoewel het op de schaatsbaan bij het Rockefeller Center te druk was, lukte het me op de ijsbaan in Bryant Park om een dubbelcijferig aantal rondjes te voltooien. Vroeg ik me ’s middags soms nog af waarom NYC één van de meest populaire kerststeden ter wereld is, hoefde ik hier ’s avonds geen enkel moment aan te twijfelen: na het invallen van de duisternis baadde de stad in een feeëriek licht dat afkomstig was van de kerstverlichting die in overvloed was opgehangen in de kerstbomen en aangebracht op de gebouwen. Die avond sloten we af in Harlem – een wijk die vroeger nog wel berucht was, maar tegenwoordig vooral bekend van de “Harlem Shake” – waar Como en Jeff een tafel hadden gereserveerd in de ‘Red Rooster’, een authentiek, Amerikaans restaurant dat duidelijk beïnvloed was door de geschiedenis van de wijk. Voordat ik de volgende dag weer naar Toronto vertrok om me op te maken voor mijn laatste, volle week in Canada, hadden we eerst nog een vroege brunch in, wederom, een uitstekend restaurant dat Como en Jeff hadden uitgezocht. Het blijft ideaal om te kunnen vertrouwen op lokale gidsen!

Eenmaal terug in Toronto kon het aftellen, mede met behulp van de adventkalender die ik van Mable had gekregen, pas echt beginnen. En dat was te merken: Ik kreeg de hele week niets meer gedaan op het werk… maar buiten het werk om had ik ook gedurende mijn laatste week in Canada genoeg op het programma staan. Zo dineerde ik met een aantal van mijn collega’s in China Town – vond ik altijd dat Aziaten geen tafelmanieren hebben, was ik in mijn strijd met de noodles, die ik met de chopsticks uit de soep probeerde te vissen, waarschijnlijk nog wel het grootste varken aan tafel; bezocht ik nog een ijshockeywedstrijd van de Maple Leafs – die ze weer verloren, was het nu in overtime – met Florian; brachten we Florian’s laatste avond in Canada door in een bar onder het genot van een aantal Canadese bieren; vergezelde ik James naar zijn ijshockeytraining; bakte ik koekjes met Mable; brunchte ik met de familie van Mable in Chinatown – op een of andere manier voelde ik me ook tijdens deze brunch érg Europees; en brachten we nog een bezoekje aan een Japans restaurant – het schreeuwen waren ze nog niet verleerd. En nu… nu is weekend alweer om en vertrek ik morgen naar Nederland.

Voordat ik naar Toronto vertrok vroegen meerdere personen mij of ik opzag tegen, of nerveus was voor, dit nieuwe avontuur. Standaard gaf ik dan het antwoord dat het wel allemaal zou meevallen; ik had dit toch allemaal al een keer meegemaakt… maar, potverdorie, wat viel het weer tegen de eerste maand. Natuurlijk stonden er genoeg leuke activiteiten op de agenda, maar op het werk voelde ik me in mijn eerste weken aan de Rotman School of Management, zoals reeds verteld in mijn vorige reisverslag, vooral dom. En dat was moeilijk voor iemand die zich niet snel dom voelde – een licht understatement. Achteraf durf ik echter te beweren dat de mate in welke je kunt leren van het jezelf dom voelen, toeneemt met de mate in welke je jezelf als intelligent beschouwt – óf, zoals Mable eens tegen me zei, “You learn most when you are out of your comfort zone”. Kortom, ik heb ontzettend veel geleerd de afgelopen maanden.

Buiten het werk om had ik, zoals al vaker gezegd, absoluut niets te klagen – ook dat kan als een licht understatement worden opgevat. Buiten de onvergetelijke tijd die ik samen met pap, mam, Bram, Britt, Luc en Tirza doorbracht en de ontmoetingen met zowel oude als nieuwe vrienden in New York City, was het gezin waar ik verbleef een belangrijke factor die hiertoe heeft bijgedragen. Dankzij het aangename gezelschap van James, Mable, Melissa en Stephanie bracht ik het grootste deel van de tijd buiten mijn kamer door en hoefde ik me geen enkel moment te vervelen. Wanneer ik het I-House in Berkeley als mijn tweede thuis beschouw, beschouw ik het huis van de familie Lam na de afgelopen vier maanden zeker als mijn derde thuis. Maar goed, neem ik morgen afscheid van mijn Canadese ‘zusje’ en haar familie, krijg ik daar mijn eigen broertje, pap, mam, familie en vrienden – die ik zonder enige twijfel bijzonder heb gemist - weer voor terug! Hoe blij ik ook ben dat het einde van dit indrukwekkende avontuur nadert, ben ik weer een groot aantal geweldige ervaringen en levenslessen rijker, die ik voor geen goud had willen missen. Nog één dagje… en ik ben weer terug!

Rest mij alleen nog jullie te bedanken voor het lezen van mijn reisverslagen. Twijfelde ik in eerste instantie nog of ik überhaupt weer een reisdagboek bij wilde houden, ben ik achteraf blij dat ik toch deze moeite heb genomen (en de leuke reacties die ik gedurende de afgelopen maanden heb ontvangen, speelden hier een belangrijke rol in!).

Tot snel en bedankt voor het lezen,

Lars