From Canada With Love

Beste lezers,

Op het moment van schrijven zijn Bram, Britt, Luc en Tirza weer naar Nederland teruggekeerd, zijn er alweer drie weken voorbijgegaan sinds mijn vorige reisverslag en zijn het dus nog slechts twee weekjes voordat mijn avontuur in Canada tot een einde komt. Ongeveer drie weken geleden was ik op maandagmiddag onderweg naar het vliegveld om mijn vrienden te gaan verwelkomen. De combinatie van mijn eerdere ervaringen met het traject naar het vliegveld en het geluk dat ik had gezien dat hun vlucht eerder dan gepland zou arriveren, resulteerde (onbewust) in een knap staaltje timing: op het moment dat ik met de roltrap op de juiste verdieping arriveerde, zag ik hen net door schuifdeuren de aankomsthal binnenlopen. Na een snelle vitamineboost met behulp van een smoothie werd de huurauto opgehaald – had ik nog 10 minuten nodig om de auto fatsoenlijk aan de praat te krijgen, zaten we binnen 10 minuten, inclusief een overbodig rondje rondom het vliegveld, op de snelweg – en kon het Canada-avontuur van Bram, Britt, Luc en Tirza beginnen. Hoewel ik eerst nog in de veronderstelling verkeerde dat ik ’s middags nog naar het werk zou terugkeren, is daar (natuurlijk) niet veel van terecht gekomen. Dankzij de optimale ligging van hun hotel in Toronto Downtown (!) konden ze met beperkte inspanning al een aardige, eerste indruk krijgen van het toeristisch gedeelte van Toronto. ’s Avonds belandden we voor het avondeten in een pub, waar ik ‘geconfronteerd’ werd met het feit dat ik al lange tijd niet meer op stap ben geweest… Al na twee bier met mijn reisgezelschap begon ik langzaam in een roes te raken. En zo lagen we die avond allemaal vrij vroeg in bed: zij door de vermoeidheid van de lange reis, ik lichtelijk aangeschoten. Het patroon “struinen-bar-slapen” zal echter nog een aantal keer in dit reisverslag voorbij komen…

Terwijl Bram, Britt, Luc en Tirza de volgende ochtend al vroeg naar Algonquin vertrokken om gedurende de rest van de week langzaam via Ottawa naar Quèbec door te reizen, moest ik mij voorbereiden op het seminar dat ik zou geven aan de Rotman School of Management. Dit seminar was naar mijn mening het belangrijkste werkgerelateerde evenement tijdens mijn verblijf hier: niet alleen omdat ik moest presenteren voor een aantal vooraanstaande professoren in mijn vakgebied, maar ook omdat dit mij de kans gaf om mij te bewijzen in een uitdagende, internationale setting waarin ik me toch wel een tijdje bijzonder dom heb gevoeld (als ik ergens een hekel aan heb…). Ondanks de vele zenuwen die door mijn lijf gierden, ging het, op basis van de reacties na de presentatie, écht bijzonder goed. Hetzelfde jongetje dat acht jaar geleden nog een onvoldoende kreeg voor zijn mondeling Engels van zijn incapabele, zelfingenomen leraar, wist gedurende anderhalf uur op een Canadese universiteit een hoogstaand publiek toe te spreken. De rest van de week kon ik dan ook met een goed gevoel vooruitkijken naar het weekend, waarin ik naar Quèbec zou afreizen om mij weer bij mijn vrienden te voegen.

Waar mijn vluchten in Canada tot op dat moment altijd vertraagd waren, riep de piloot op de anderhalf uur durende vlucht naar Quèbec tot mijn grote verbazing om dat we een halfuur (!) eerder zouden landen. De ideale voorbode voor het fantastische weekend dat we samen in Quèbec zouden doorbrengen. Het welkomstcomité dat mij op het vliegveld onthaalde, maakte het optimale begin compleet. Eenmaal aangekomen in het hotel moest ik wel nog eerst de nachtwaker uit zijn slaap halen eer ik op mijn kamer kon… De volgende ochtend was het weer vroeg dag; na een stevig Frans-Canadees ontbijt hadden we voldoende energie om er vol tegen aan te gaan en meteen een goede bodem gelegd voor de middagactiviteit. Nadat we waren afgedaald naar het lager gelegen gedeelte (i.e., de Basse-Ville) van Vieux-Quèbec, besloten we eerst met een pontje naar Lévis over te steken: een klein, vrijwel uitgestorven dorpje waar, in principe, niet zo heel veel te beleven viel op een kerkje, een school en het uitzicht op Quèbec na… Zonder hier al te lange tijd rond te dwalen, keerden we dan ook vrij snel terug naar het historisch centrum van Quèbec. Tegen het einde van onze rondwandeling door de stad werd onze aandacht getrokken door een Irish Pub, waar we een groot deel van die middag hebben doorgebracht. Vervolgens hebben we nog een rondje over de stadsmuren gemaakt – waar ze op dat moment het parcours van de Quèbec-editie van Red Bull Crashed Ice op aan het zetten waren; ik waande me zowaar even in Valkenburg - om tegen het begin van de avond toch weer naar dezelfde Irish Pub terug te keren. Voor de afwisseling hebben we daarna wel nog een andere Irish Pub bezocht en zijn enigen van ons tenslotte nog in een nachtclub beland… Op zijn zachtst gezegd, een memorabele avond.

De volgende ochtend was het dan ook weer hoog tijd voor een stevig ontbijt. Ook al wist ik na het ontbijt wel weer zo ongeveer waar de mosterd te halen viel, was het rondje over de Plaines d’Abraham verfrissend. Voordat we terugkeerden naar het hotel om bij te komen van deze zondagse wandeling, brachten we eerst nog een kort bezoekje aan het Hôtel de Concorde, waarin het Quebecse equivalent van het 360 Restaurant – ronddraaiende restaurants in hoge gebouwen blijken erg populair in Canada – was gevestigd dat een wijds uitzicht over de stad en haar omgeving bood. Ik vloog aan het eind van de middag weer terug naar Toronto in de verwachting dat ik, na de drukte van de voorgaande weken, een rustige week tegemoet ging… Niets bleek minder waar: verkeerde ik gedurende de helft van de tijd met mijn gedachten bij mijn vrienden die via Trois-Rivières en Montréal weer naar Toronto zouden afdalen, moest ik tijdens de resterende helft van de (werk)tijd simultaan drie deadlines zien te halen. Toen de stofwolken op het slagveld, waar ik enige mentale veldslagen had uitgevochten, waren opgetrokken, had ik al mijn deadlines gewoon gehaald en was het alweer zaterdag.

Die zaterdag stond er een activiteit op het programma waar we allen al een aantal maanden naar uit hadden gekeken: de ijshockeywedstrijd van de Toronto Maple Leafs versus de Washington Capitals in het Air Canada Center. Hoewel de Maple Leafs niet bepaald bekend staan om hun sportieve successen en men de kaartjes gerust als een kapitaalinvestering kan beschouwen, mocht een bezoek aan een ijshockeywedstrijd absoluut niet ontbreken aan de lijst van “must-visits” in Canada. Zoals ik me nog wel wist te herinneren van mijn tijd in California, is een van de belangrijkste factoren die ertoe bijdragen dat Noord-Amerikaanse sportevenementen, in tegenstelling tot veel Europese sportevenementen, onvergetelijke ervaringen zijn, de show rondom de wedstrijd zelf, die al begint met het aanwakkeren van de identificatie van de fans met de clubs door het spelen van het Canadese en het Amerikaanse volkslied. Door de nodige afleiding werd het verlies van de Maple Leafs (2-4) niet als bijzonder erg ervaren – verrassend was het verlies sowieso niet, ook al hoorde ik later dat de Capitals er normaal ook niet veel van bakken –, maar waren we wel een unieke ervaring rijker! Via een detour door China Town op zoek naar een karaokebar; een diner in een vadsige McDonald’s waar we werden vergezeld door een aantal daklozen; en een bezoekje aan een bar, belandden we uiteindelijk weer bij het hotel.

Op zondag was het tijd voor een klassiek rondje langs de Toronto Waterfront, te beginnen bij een beklimming van de CN Tower. Onze dagtocht werd vervolgd langs de waterkant, leidde langs de Hockey Hall of Fame en eindigde uiteindelijk bij het Distillery District dat gedurende deze tijd van het jaar is ingericht als kerstmarkt. Die avond bleven we, in tegenstelling tot veel van de vorige avonden die we samen hadden doorgebracht, in het hotel; een rustige avond in voorbereiding op een nieuwe werkweek en de Niagara Falls die Bram, Britt, Luc en Tirza de volgende dag zouden bezoeken. De volgende dag moest ik nog een korte presentatie aan de Rotman School of Management geven voordat ik mijn vrienden ’s avonds nog kon vergezellen op hun laatste avond in Toronto. Een avond die natuurlijk in stijl werd afgesloten. En toen was de dag van vertrek alweer aangebroken… weer drie weken – na afronding - in Canada omgevlogen. Als laatste activiteit stond een overtocht naar en korte bezichtiging van het Toronto Island Park op het programma, waarna het langzaam tijd werd om naar het vliegveld af te reizen…

Nadat Bram, Britt, Luc en Tirza door de geblindeerde schuifdeuren van de douane verdwenen, kwam er een einde aan hun Canada avontuur en braken mijn laatste drie weken in Toronto aan (waarvan er inmiddels al weer één is verstreken). Zoals Hupkens (2015) het treffend wist te verwoorden, hadden zij mij “het laatste zetje gegeven waardoor ik zonder nog zelf te hoeven trappen thuis zou geraken”. Bram, Britt, Luc en Tirza, bij deze bedankt voor de onvergetelijke tijd die we hier samen hebben doorgebracht aan de andere kant van de Atlantische Oceaan!

Gedurende de laatste weken in Toronto hoef(de) ik me ook absoluut niet te vervelen. Zo werd ik de dag na het vertrek van Bram, Britt, Luc en Tirza al verrast door Florian, mijn Duitse collega, die spontaan kaartjes had gekocht voor de basketbalwedstrijd van de Toronto Raptors tegen de Denver Nuggets. Ondanks een fantastische driepunter vanaf de middenlijn in de laatste seconde van de wedstrijd, verloren ook de Toronto Raptors, net als de Toronto Maple Leafs, hun wedstrijd – al was het maar met één punt verschil. In tegenstelling tot de baseballwedstrijden van de San Francisco Giants, de New York Yankees en de Toronto Blue Jays, die allemaal gewonnen werden door de thuisteams, bleek ik de afgelopen weken minder geluk te hebben in het spel wat betreft ijshockey en basketball …

Nog één weekend in New York City – ik heb altijd al een bezoek willen brengen aan NYC rond de kersttijd –; nog één weekend in Toronto; nog één laatste reisverslag en dan… ben ik weer thuis!

Groetjes,

Lars