Ontario - (Y)Ours to Discover

Thanksgiving. Een Noord-Amerikaanse feestdag die ik nu twee keer heb mogen meemaken. Beide keren verwachtte ik dat het lange weekend waarin deze feestdag valt een ‘gewoon’ weekend zou worden, een weekend waarin ik de mogelijkheid zou hebben om het land waarin ik op dat moment verbleef verder zou kunnen ontdekken. Beide keren, echter, bleek het Thanksgiving weekend een weekend dat voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan als een weekend waarin ik, zowel bewust als onbewust, werd teruggeleid naar, en op sommige momenten zelfs geconfronteerd met, de oorsprong van deze traditie: het tonen van dankbaarheid. Vijf jaar geleden realiseerde ik me tijdens dit weekend, dat ik destijds doorbracht in Los Angeles met een groep medestudenten die ik leerde kennen in het I-House in Berkeley, hoe dankbaar ik mocht zijn voor het ontmoeten van deze vrienden uit alle hoeken van de wereld. Vrienden die ik nadien nog regelmatig heb ontmoet in wereldsteden als Londen, Parijs, New York en, slechts enkele weken geleden, Toronto. Dankbaar was ik ook deze Thanksgiving. Dankbaar voor het feit dat pap en mam naar Toronto waren afgereisd én de geweldige dagen die we samen zouden doorbrengen, hoewel het jammer blijft dat mijn broertje niet de mogelijkheid had om met hen naar Canada af te reizen. Uiteindelijk bleek dit Thanksgiving weekend niet alleen gekenmerkt te worden door deze positieve emoties die het bezoek van mijn ouders met zich meebracht. Het werd, zowel verwacht als onverwacht, een weekend vol tegenstrijdige emoties. Het werd een weekend waarin ik werd geconfronteerd met het feit dat het leven in Nederland (natuurlijk) niet stil blijft staan tijdens mijn afwezigheid. Zo wist ik voor mijn vertrek al dat ik door het accepteren van het aanbod om een semester in Toronto te studeren niet aanwezig kon zijn bij de bruiloft van mijn zeer goede vrienden Didier en Michelle. Maar goed, keuzes moeten gemaakt worden en de mogelijkheid om een semester aan de University of Toronto door te brengen is een fantastische, once-in-a-lifetime ervaring. Volkomen onverwacht daarentegen, als een donderslag bij een intens heldere hemel, kreeg ik ook het verschrikkelijke nieuws te verwerken dat een van de weinige personen die ik, buiten mijn ouders, als mijn mentoren en mentrices beschouw, niet langer onder ons is: Allard, niet slechts mijn badmintontrainer, maar bovenal een uitermate fascinerend en buitengewoon sterk persoon die ik bewonderde om zijn krachtige uitstraling en unieke persoonlijkheid. En zo werd ik dus ook onverwacht geconfronteerd met de oorsprong van de Thanksgiving traditie: Dankbaar dat ik Allard in betere tijden heb mogen kennen.

Dit zal door sommigen (misschien zelfs door velen) ervaren worden als een vreemd (misschien zelfs overdreven en te sentimenteel) begin van een reisverslag, waarvan ik, voor aanvang van het Thanksgiving weekend, ook zelf verwachtte dat het een ode zou worden aan de geweldige tijd die ik samen met pap en mam in Canada heb doorgebracht. En dat zal het reisverslag vanaf dit punt ook zijn. Desondanks ben ik van mening dat mijn reisverslagen niet slechts een verheerlijking hoeven te zijn van de geweldige tijd die ik tot nu toe in Canada heb gehad, maar dat ik ook stil moet staan bij de minder leuke zaken die mij hier aan de andere kant van de oceaan bezig houden. Zo vond ik het bijvoorbeeld ook minder leuk, al is dat van een totaal andere orde, dat ik al op woensdagavond mijn kamer moest opruimen en op een luchtbed moest slapen terwijl pap en mam pas op donderdagavond zouden arriveren. Natuurlijk begon ons gezamenlijke avontuur daadwerkelijk toen pap en mam op Toronto Pearson International Airport arriveerden en door de schuifdeuren de aankomsthal betraden. Voor mij begon ons avontuur ook meteen ‘avontuurlijk’: aangezien de vermoeidheid die meestal gepaard gaat met een jetlag niet heel bevorderlijk is voor de rijvaardigheid, besloot ik om de huurauto te besturen op de weg van het vliegveld naar het appartement… en ik zie mezelf niet bepaald als de “Beste Chauffeur van Nederland” en had nog nooit in een ‘automaat’ gereden. Grappig genoeg kreeg ik het, net als pap vijf jaar geleden in Californië, voor elkaar eerst de andere ruiten naar beneden te doen voordat ik de juiste knop had gevonden om de ruit aan de bestuurderskant naar beneden te doen opdat ik voor een laatste keer de benodigde documenten kon tonen bij het verlaten van de parkeergarage. Ondanks de drukte op de wegen rondom en in Toronto; het feit dat de meerdere afslagen in de buurt van het vliegveld één weg waren wanneer ik de TomTom moest geloven en we, daardoor, enige tijd in rondjes hebben gereden; en de vele obstakels in Toronto Downtown, bereikten we, al was het met enige vertraging, heelhuids het appartement, waar pap en mam hartelijk werden verwelkomd en we meteen konden aanschuiven voor het diner.

De volgende ochtend vertrokken we al vroeg in de richting van het Algonquin Provincial Park. Gesterkt door mijn ‘persoonlijke overwinning’ van de vorige avond kroop ik ook nu weer achter het stuur. Dankzij een combinatie van de prachtige natuur langs de snelwegen; de relatief lage maximumsnelheden (ook al wordt er standaard tien procent harder gereden dan de aangegeven snelheid); en de brede, drie-tot-vierbaanswegen is autorijden in Canada op zichzelf al een mooie ervaring. De autorit verliep dan ook voorspoedig en in de voormiddag kwamen we aan bij het bezoekerscentrum van Algonquin. Hier merkten we al meteen dat de koudegolf, die nodig was voor de herfsttransformatie van de aanwezige flora, nog steeds gaande was. Waar ik twee weken daarvoor nog met een korte broek en een T-shirt de trails had bewandeld, waren onze winterjassen, mee overgekomen uit Nederland, geen overbodige luxe én had de helderblauwe hemel plaatsgemaakt voor een grauwe lucht, waardoor de kleurenpracht (nog) niet volledig tot haar recht kwam. Zoals reeds aangegeven in mijn vorige reisverslag staat Algonquin gelukkig niet alleen bekend om de fantastische natuur, maar bestaat er ook een kans dat je er de Canadese ‘wildlife’ tegenkomt. Volgens de park brochure bleek deze kans het grootst te zijn op de eerste trail die we bezochten: de “Missy Lake” trail, een trail van tien kilometer waar we naar schatting zo’n zes (!) uur over zouden doen. De trail leidde ons over hobbelige bospaden en vlonders langs een aantal meertjes, maar, op één reiger en een aantal eekhoorns na, was er van de dieren die we graag wilden zien - wolven, beren of elanden – lange tijd geen spoor te bekennen. Totdat pap met een zeer scherpe blik – i.e., ik zag ze pas nadat ik met mijn fotocamera ver op deze imposante dieren had ingezoomd - twee elanden ontwaarde aan de oever van één van de meertjes. Blijkbaar hadden de beesten veel dorst, want hoewel ik rustig de tijd nam om dit moment op foto vast te leggen, namen de beesten nog meer tijd om te drinken en tilden zij slechts op enige, korte momenten hun kop op. Zelfs met het tijdverlies dat we opliepen tijdens de pogingen een fatsoenlijke foto te maken van deze elanden hadden we uiteindelijk ‘maar’ vier uur nodig om de trail te voltooien. Tegen de tijd dat het einde van de trail in zicht was, was ook de lucht opgeklaard… Het fantastische kleurenpalet dat nu beter tot uiting kwam, beloofde veel voor de volgende dag.

Men verwachtte dat veel mensen het Thanksgivingweekend zouden aangrijpen om naar Algonquin af te reizen. Gelukkig lag ons hotel vlak bij de ingang van het park, zodat we de drukte voor konden zijn door vroeg naar het park terug te keren… Superlatieven schieten tekort om de beelden die we op deze ochtend mochten aanschouwen te beschrijven – Algonquin in optima forma. Dankzij de opkomende zon baadde het park in een prachtig licht dat de herfstkleuren benadrukte en de mistbanken op de meertjes gaven het geheel een magisch effect. Ook de trail die we die dag bezochten – de Track and Tower trail, een heuvelachtige trail die ons, onder andere, over een oude spoorlijn (Track) naar een uitkijkpunt (Tower) leidde – bood ons de mogelijkheid om in volle teugen te genieten van de optimale omstandigheden in het park. Bij terugkomst op de parkeerplaats was de drukte toegeslagen. Zo werd de fysieke uitdaging die de beklimming van de steile heuvel naar het plateau van de “Lookout” trail opgevolgd door een misschien nog zwaardere, mentale uitdaging veroorzaakt de meutes ongeciviliseerde Aziatische toeristen, die zich, zonder zich ook maar íets aan te trekken van de overige parkbezoekers, als ontembare roedels over het plateau voortbewogen tijdens het maken van een ontelbaar aantal foto’s. Nadat we beide uitdagingen succesvol hadden doorstaan, sloten we ons verblijf in het Algonquin park af met een kort bezoek aan het bezoekerscentrum, waar we in ieder geval nog pluchen exemplaren konden zien van de beesten die we niet ‘live’ in het park hadden mogen bewonderen. Toen we bij het verlaten van het park in een file belandden, wachtte ons echter nog een mooie verrassing: de oorzaak van de verkeersopstopping was een eland, die rustig - zonder zich ook maar iets aan te trekken van de ontstane drukte - over de weg liep. De uitlopers van het Algonquin Park reiken tot ver buiten de toegangspoorten van het park, zodat we nog volop konden nagenieten op een groot deel van de reis naar de volgende bestemming op ons programma: Ottawa.

Ottawa is het Canadese equivalent van Canberra (of Canberra is het Australische equivalent van Ottawa…). Waar men zou verwachten dat één van de grotere steden - Toronto, Vancouver, Montréal of Quebec - de hoofdstad van Canada is, is deze eer het kleinere, compactere Ottawa toegekomen. De relatief beperkte omvang van Ottawa kwam ons reisprogramma alleen maar ten goede: het bood ons zowel de mogelijkheid om ’s avonds nog een korte wandeling door het stadscentrum te maken ondanks de vermoeidheid ten gevolge van het intensieve programma in Algonquin als de mogelijkheid om het grootste deel van het historische stadscentrum te bezichtigen gedurende de enkele dag die we er zouden doorbrengen. Eén van de voornaamste bezienswaardigheden in Ottawa is Parliament Hill waar, verrassend genoeg, het parlementsgebouw te vinden is. Voordat we begonnen aan onze tour door Ottawa, moesten we eerst nog kaartjes halen voor de (gratis) rondleidingen in het parlementsgebouw waar we ’s middags aan wilden deelnemen. Hoewel de wachtrij op de vroege ochtend langer was dan verwacht, hadden we vrij snel de kaartjes bemachtigd. De daaropvolgende ronde door Downtown leidde ons, onder andere, langs een netwerk van oude sluizen; een historische ‘food market’, de ByWard Market; de oevers van de Ottawa op het Île de Hull; en meerdere musea en overheidsgebouwen. Na deze rondwandeling hadden we zelfs nog tijd genoeg om onze voeten even (welkome) rust te gunnen in een koffietent eer we terugkeerden naar Parliament Hill. Waar het er nog heel even naar uitzag dat mam haar eigen deelname aan de rondleiding leek te verhinderen door een beetje dwars te liggen bij de beveiliging, konden we uiteindelijk toch alle drie aansluiten bij de groep. Hoogtepunten van de rondleiding door het parlementsgebouw waren het uitzicht vanuit de Peace tower, de centrale toren van het parlementsgebouw, en, bovenal de indrukwekkende bibliotheek! Vervolgens was het tijd om terug te keren naar de auto en zetten we koers naar Joliette, waar we zouden overnachten op onze doorreis naar Quebec.

Wanneer je vanuit Toronto naar Quebec reist, is de transitie van steden die gevormd zijn op basis van moderne, Amerikaanse invloeden naar steden die gekenmerkt worden door klassiekere, Frans-Europese bouwstijlen duidelijk waarneembaar. Zo wordt de skyline van Toronto bepaald door de hoge gebouwen van het financial district en zijn er maar weinig historische gebouwen te bekennen; zijn Montréal en Quebec mooie combinaties van beide invloeden; en heeft Quebec veel weg van een Franse vestigingsstad. Waarschijnlijk is dit ook een reden waarom Canadezen Europeanen afraden naar Quebec af te reizen en eerder Montréal aanbevelen… ondanks dit ‘negatieve reisadvies’ is de stad zeker een bezoek waard! Toen we door één van de drie toegangspoorten de ommuurde stad binnenreden, waanden we ons meteen in een groot openluchtmuseum. Met behulp van een stadskaart, waarop dé te volgen toeristische routes stonden weergegeven, slaagden we er die middag aardig in onze bezichtiging van Quebec te optimaliseren in de beperkte tijd die we te besteden hadden, aangezien ik die avond terug zou vliegen naar Toronto. Ruim op tijd (lees: veel te vroeg, het duurde op het kleine vliegveld van Quebec nog geen vijf minuten om door de douane te komen en daarna kreeg ik ook nog te horen dat mijn vlucht ruim twee uur vertraagd was) arriveerde ik op het vliegveld… De plicht riep. Terwijl ik weer hard moest gaan werken (…), zouden pap en mam via Montréal terugrijden naar Toronto.

‘Verrassend’ (of ‘minder leuk’, wanneer ik terug wil vallen op de terminologie die ik eerder in dit verslag heb gebruikt) was het toen mijn Canadese supervisor dinsdagochtend met enige verbazing mijn aanwezigheid opmerkte – “Nu al terug? Ik dacht dat je de hele week weg zou blijven; dat was absoluut geen probleem geweest!” (voor het gemak even vertaald uit het Engels…). Dan maar even mijn goede wil en toewijding aan het werk tonen door ‘gewoon’ aanwezig te zijn. Gedurende de rest van de week werd ik overladen met goed nieuws. Eerst ontving ik het mooie nieuws dat Sander en Mariska, wederom personen uit mijn naaste vriendenkring, hun zoontje Bas op deze wereld mochten verwelkomen! Daarna ontving ik ook nog een bericht uit Maastricht dat ik mijn onderzoek over twee weken mag gaan presenteren op een conferentie in New York... Kleine moeite, want New York ligt op slechts een steenworp afstand van Toronto (althans, als de wind gunstig staat en je hard genoeg gooit). De tijd vloog. Eer ik het wist stonden pap en mam voor de deur in Toronto om de laatste dagen van hun reis rondom mijn huidige woonplaats door te brengen. Helaas bleek dat ik pap en mam nog geen drie dagen alleen kon laten in Canada: de heersende koudegolf die Algonquin in een aards paradijs had omgetoverd had niet alleen voordelen met zich meegebracht, maar had ook bijgedragen aan de zware kou die pap en mam beiden hadden opgelopen.

Natuurlijk mochten de Niagara watervallen niet ontbreken in het reisprogramma. Volgens de weersvoorspelling zou het een koude, natte dag worden. Nu we een auto tot onze beschikking hadden en ik al de nodige voorkennis had opgedaan gedurende mijn eerste bezoek Niagara en omstreken, hadden we de flexibiliteit om te stoppen op plaatsen die we de moeite waard achtten. Via een kort bezoekje aan Niagara-on-the-Lake en meerdere tussenstops aan de Niagara rivier, arriveerden we in de vroege namiddag bij de Niagara watervallen. Het was inderdaad steenkoud, maar het bleef, op een korte welkomststortbui na, gelukkig wel de hele dag droog. De kou, in combinatie met de watervlagen, zorgde er wel voor dat het deze keer ietwat minder ideaal was om aan de boeg van de Hornblower Cruise, die ons naar de voet van de Horseshoe Falls bracht, te staan. Na ons ritje met de Hornblower Cruise hadden we tijd genoeg om bij te komen van mogelijke onderkoelingsverschijnselen in het pretparkachtige Niagara, omdat ik graag wilde wachten totdat de watervallen bij het invallen van het donker verlicht zouden worden. Achteraf hadden we geen spijt dat we hadden gewacht (de watervallen werden sowieso eerder verlicht dan verwacht)… Weer een bijzondere ervaring rijker.

Zaterdag, 17 oktober, was mijn verjaardag. Ik maak hier dan ook even van de gelegenheid gebruik om iedereen te bedanken voor de felicitaties! Al geruime tijd geleden had ik ter ere van het 30-jarige huwelijk van pap en mam (en ook een beetje als verjaardagscadeau voor mezelf) op deze datum een tafel gereserveerd in het 360 restaurant, een roterend restaurant boven in de CN Tower. De kou in Niagara had pap echter geen goed gedaan en, met het oog op ons avondprogramma, besloten we dat het beter zou zijn als pap gedurende de middaguren in het appartement bleef terwijl mam en ik samen Downtown Toronto zouden verkennen. ’s Avonds was het dan eindelijk tijd voor het diner waar ik al bijna anderhalve maand naar uitkeek. Destijds had ik de tijd van de reservering zodanig proberen te regelen, dat we tijdens ons diner van de zonsondergang konden genieten… En dat was gelukt! Eén van de mooiste ervaringen die ik ooit heb mogen meemaken; zo mooi zelfs dat ik soms even vergat dat we in een restaurant zaten en er ook nog gerechten, inclusief het dessert met kaarsje voor mijn verjaardag, op tafel stonden die opgegeten moesten worden. Na afloop van het diner mochten we eerst nog het observatiedek bezoeken voordat we met de lift weer naar straatniveau zouden afdalen. Al met al een zeer geslaagde avond!

De vier uurtjes die ons bezoek aan het 360 restaurant in beslag nam, waren ook meteen de enige uurtjes die pap zich nog enigszins goed voelde in Toronto. Desondanks was ik blij dat hij ons in ieder geval in de CN Tower had kunnen vergezellen! Samen met mam trok ik er op hun laatste volle dag in Canada op uit om de omgeving van de Toronto Waterfront te bezichtigen. Het was die dag abnormaal rustig aan de waterkant; veel verkeer werd omgeleid vanwege de marathon die op die dag plaatsvond. We bezochten, onder andere, de eilanden voor Toronto, die, verrassend genoeg, vrij uitgestorven waren, en het historische Distillery District, waar wel een levendige sfeer heerste. Ter afsluiting van pap en mam’s vakantie gingen we, nog steeds zonder pap, dineren bij Yamato, een teppanyaki restaurant, in het gezelschap van Mable, James, Melissa en Olga, mijn Braziliaanse huisgenote. Hier namen we plaats aan een tafel rondom een gloeiend hete bakplaat op welke ons eten werd bereid… Live entertainment. En wederom kreeg ik een dessert met een kaarsje, dat ditmaal werd geserveerd door een rij zingende medewerkers van het restaurant. Alsof twee desserts met een kaarsje nog niet genoeg waren voor mijn verjaardag, had Mable ook nog een taart (mét kaarsje) gehaald. Deze werd bij terugkomst van het restaurant tijdens een gezellig samenzijn aan de keukentafel verorberd, zodat pap zich ook nog even bij ons kon voegen. Een mooi eind van de fantastische dagen die we samen hadden mogen doorbrengen in Canada. De volgende dag zouden pap en mam terugkeren naar Nederland…

Zo. Het einde van dit reisverslag is (eindelijk) in zicht. Ik had er voor kunnen kiezen om dit reisverslag in twee delen te splitsen, maar ik vond de eerste helft van dit reisverslag te ‘grijs’, waardoor het de geweldige tijd die ik samen met pap en mam in Canada heb beleefd, naar mijn mening, te weinig eer aan zou doen. Inmiddels ben ik over de helft van mijn verblijf in Canada. Voor de komende weken staan er nog genoeg activiteiten op de planning, dus ik twijfel er niet aan dat mijn resterende tijd in Canada om zal vliegen: volgende week is het Halloween; de week daarna zit ik in New York voor de conferentie; vervolgens staan Bram, Britt, Luc en Tirza al bijna voor de deur, die ik gedurende hun eerste weekend in Canada vergezel in Quebec en in het daaropvolgende weekend mag verwelkomen in Toronto; en dan is het al december…

Groetjes (en bedankt voor het lezen!),

Lars