TGIF, TIFF

Beste lezers,

Elk jaar vindt er in Toronto een groot internationaal filmfestival plaats, waar gedurende twee weken prijswinnende films worden getoond én een groot aantal, veelbelovende films in première gaan: TIFF (Toronto International Film Festival). Nu ik hier toch was en er geen stedentrips of andere activiteiten op de agenda stonden, heb ik me de afgelopen twee weken ondergedompeld in de wondere wereld van dit filmfestival. De lange busreis naar Montréal bood mij de ideale mogelijkheid om me voor te bereiden op het festival, maar de terminologie die door TIFF gebruikt wordt om de films te omschrijven compliceerde deze voorbereiding. In plaats van de films in te delen in ‘gewone’ genres zoals thriller, actiekomedie en drama, geeft de organisatie van TIFF de voorkeur aan weinig- tot nietszeggende categorieën als ‘Gala Presentations’, ‘Special Presentations’ en ‘Contemporary World Cinema’. Gelukkig kon ik de hulp inroepen van de befaamde M. Vlüggen, collega in Maastricht en filmrecensent van de Observant (i.e., het universiteitsblad van de Universiteit Maastricht), om enige orde in de TIFF chaos te scheppen. Gezien het grote filmaanbod dacht ik dat het geen probleem zou zijn om tickets te krijgen voor een aantal van de aanbevolen films, maar dit bleek achteraf vies tegen te vallen… Gelukkig wist Mable kaartjes te bemachtigen voor een gratis voorstelling van Hitchcock’s Vertigo; mocht ik haar vergezellen naar een andere film; en was Kathy, één van mijn huisgenotes, een doorgewinterde TIFF-vrijwilligster en, dus, bekend met alle ins en outs aangaande het festival.

Anders dan de titel van dit verslag doet vermoeden, begon mijn “TIFF-avontuur” op een doordeweekse (donderdag)avond toen Kathy mij een bericht stuurde dat zij in de ‘rush line’ stond voor “A Tale of Love and Darkness”, een film met, geschreven door, en geregisseerd door Natalie Portman. Het ‘rush line’-principe biedt de mogelijkheid om een film te bezoeken wanneer er geen kaartje bemachtigd kon worden in de voorverkoop door tien minuten voor aanvang van de film de lege plaatsen in het theater op te vullen met wachtenden die in deze rij staan. Kathy stond al geruime tijd in deze rij met een vriend en ik was net op tijd terug van het werk om mij nog bij hen te voegen (en zo een lange rij andere wachtenden in de ‘rush line’ achter mij te laten…!). TIFF wordt ook bezocht door bekende acteurs en actrices, die aanwezig zijn bij de gala-premières van hun films; nu hoef ik bijvoorbeeld niet meer naar Madame Tussauds of een andere poppenkast te gaan om Natalie Portman in het ‘wild’ te zien: zij deed namelijk zelf het voorwoord voor haar film. Dit was, naast het idyllische Elgin and Winter Garden Theatre Centre waar de film getoond werd, het enige ‘leuke’ aan deze avond. De film zelf bleek een donkere, politiek geladen en, daardoor, zware, mistroostige film te zijn over een depressieve, Joodse vrouw in Israël ten tijde van het ontstaan van Palestina… Ochjah, ik had in ieder geval Natalie Portman gezien en mijn culturele ontwikkeling weer een beetje bijgespijkerd.

Gedurende het daaropvolgende weekend ervoer ik ook hoe het was om onsuccesvol in de rush line te staan. Mable, Melissa en ik wilden op zaterdagmiddag naar de film ‘Lobster’ - een vreemde, maar daarom waarschijnlijk ook interessante film over een hotel waarin de gasten in de door hen gekozen diersoort veranderen wanneer zij er niet in slagen om binnen een bepaalde tijd een nieuwe liefde te vinden -, maar er bleken, ondanks het feit dat we één uur van tevoren bij de The Bloor Hot Docs Cinema aanwezig waren, al ruim honderd mensen eenzelfde plan iets eerder te hebben uitgevoerd… ’s Zondags heb ik even over het festivalterrein rondgedwaald en me, enigszins onbewust, verdiept in de groupie-cultuur die wordt uitgedragen door een grote, joelende menigte die geen kaartje voor de film heeft kunnen bemachtigen maar wel de moeite heeft genomen vroeg naar de bioscoop af te reizen om tegen dranghekken aan te hossen om de acteurs over de rode loper te zien flaneren. Van een lauw gejoel voor de acteurs die slechts bijrollen vervulden in de film, bereikte het gejoel uiteindelijk een climax toen Kristen Stewart, een actrice die ik nog nooit in een film heb zien acteren, arriveerde… Ik heb slechts een glimp van haar gezicht opgevangen, terwijl ik tegen mijn principes in een half uur in de regen, wel mét paraplu, heb staan wachten. Alles voor de optimale TIFF ervaring, laten we maar zeggen!

Dankzij Kathy, die de kaartjes had weten te regelen, verkeerde ik op maandag in de bevoorrechte positie om de première van Black Mass bij te wonen. Bevoorrecht, omdat de film een ware sterrencast heeft met, onder andere, Benedict Cumberbatch, Dakota Johnson en, bovenal, Johnny Depp. Op basis van de uitgestoten decibelen van de aanwezige fans leken deze vooral voor de laatstgenoemde acteur naar het Elgin and Winter Garden Theatre Complex te zijn gekomen. Kathy en twee van haar vrienden waren ook al vroeg – zo’n drie á vier uur van tevoren! - naar de bioscoop afgereisd om een plekje vooraan in de wachtrij vast te houden, zodat wij (!) verzekerd zouden zijn van goede zitplaatsen. “Gelukkig” moest ik die dag gewoon werken, dus kon ik “pas” twee uur voor aanvang van de film aanwezig zijn… Tijdens deze twee uur mocht ik wel in mijn eentje onze plekken in de wachtrij verdedigen, omdat Kathy en haar vrienden de geboden mogelijkheid aangrepen om nog snel te gaan dineren. Black Mass – een waargebeurde film over het leven van de Amerikaans-Ierse crimineel Whitey Bulger – was zeker de investering waard en het feit dat we een groot deel van de cast zowel voorafgaand aan de film (tijdens de introductie) als na afloop van de film (tijdens de “Q&A”-sessie) ook op het podium konden bewonderen, maakte de ervaring compleet.

Op vrijdag luidde ik het weekend in met een bezoek aan de One Eighty Bar ter gelegenheid van Kathy’s laatste avond in Toronto. De One Eighty Bar is een skybar gelegen op de 51e verdieping van een gebouw en heeft een terras met een geweldig uitzicht over Downtown Toronto. Na dit goede begin van het weekend, beloofde het op zaterdag alleen nog maar beter te worden: ik zou zaterdagmiddag namelijk met Mable naar Mr. Right gaan, een film met… Anna Kendrick! De film, een vrij bizarre actiekomedie, is absoluut een aanrader; Anna Kendrick zelf, daarentegen, viel ‘on stage’ een beetje tegen (óf ik was gewoon teleurgesteld dat ik niet samen met haar op de foto heb kunnen gaan). Mijn “TIFF-avontuur” werd afgesloten in de Roy Thomson Hall met een bijzondere voorstelling van Hitchcock’s Vertigo, beschouwd als één van de beste films aller tijden én muzikaal begeleid door het Toronto Symphony Orchestra (én in de aanwezigheid van de nu 82-jarige hoofdrolspeelster Kim Novak, die er nog vrij kwiek bijliep maar ook in het bezit was van een zware rokersstem). Ook al heb ik bij lange na niet alle filmvoorstellingen kunnen bijwonen die ik graag had bij willen wonen, kan ik door de combinatie van bovenstaande, totaal uiteenlopende films zeker terugkijken op een geslaagde editie van TIFF.

Groetjes,
Lars