Toronto – The next chapter

Beste lezers,

Waar kan een nieuw hoofdstuk van een groter verhaal beter beginnen dan bij een vorig hoofdstuk om een goed lopend verhaal te krijgen? Zo bepaalde het toeval dat Cynthia, een vriendin uit Hong Kong die ik leerde kennen gedurende mijn verblijf in Berkeley vijf jaren geleden, in Toronto verbleef tijdens mijn eerste weekend in Toronto... en mij zo een goede aanleiding gaf om verder te gaan met het schrijven van ‘mijn verhaal’.

Na een voorspoedig verlopen vlucht arriveerde ik vrijdagmiddag op Pearson International Airport. Aangezien ik geen zin had om rond te zeulen met mijn bagage, besloot ik om een taxi naar mijn appartement te pakken. De zwijgzame chauffeur leidde mij met zijn taxi door buurten van Toronto waar ik de rest van mijn verblijf niet meer vaak hoop te komen. Toen de taxichauffeur mij eenmaal naar mijn verblijfadres had gebracht, werd ik hier meteen hartelijk ontvangen door de pater familias, James. Nadat James mij een korte rondleiding had gegeven door het huis en mijn kelderappartement, nodigde hij mij uit om samen met hem en één van zijn buddy’s een biertje te drinken (ik wist niet dat je het woord 'buddy' zo vaak binnen één uur kon gebruiken…). Hoewel dit niet zeer bevorderlijk was voor mijn strijd tegen de jetlag, lukte het me toch om ook nog bewust het welkomstdiner bij te wonen. Rond 20:00 uur (2:00 uur Nederlandse tijd) verloor ik toch de strijd, sloeg het aanbod van Mable, de vrouw des huizes, om nog een rondje door de buurt te maken af, en stortte mij op bed.

Zaterdagochtend ontwaakte ik als gevolg van de jetlag vrij vroeg en besloot om deze dag te benutten om een eerste ontdekkingstocht door de stad te maken. Net als in veel andere, Noord-Amerikaanse steden moet je eerst door de zure appel (i.e., de minder mooie buitenwijken) heen bijten eer je de meer indrukwekkende delen van de stad in downtown Toronto kunt bezichtigen. De eerste bestemming op mijn route was de Rotman School of Management, waar ik de komende vier maanden als visiting scholar zal doorbrengen. Vervolgens ben ik via het financial district naar Toronto’s waterfront gelopen om een ferry naar de eilanden bij Toronto te nemen van waar je een fantastisch uitzicht hebt op de skyline van de stad. Hier heb ik echter slechts een half uur rondgelopen, omdat ik met Kam, een goedmoedige jongen uit Hong Kong die in hetzelfde huis verblijft, had afgesproken te dineren die avond. Blijkbaar had ik de tocht van het appartement naar de waterfront niet volledig bewust meegemaakt, want pas op de weg terug realiseerde ik me hoe ver ik die dag had gelopen… Na het diner begon de jetlag weer zijn tol te eisen, maar Kam besloot in zijn enthousiasme om me nog even rond te leiden over de campus van de University of Toronto - het grootste deel van de tijd had ik echter sterk het gevoel dat hij zelf ook geen idee had waar we rondliepen. Toen we eindelijk (!) terugkeerden naar het appartement lukte het hem ook nog om te miauwen tegen een stinkdier, dat daar blijkbaar niet van gediend was, in de veronderstelling dat het een kat was.

Op zondag zou ik Cynthia en haar vriend Keith rond lunchtijd ontmoeten bij de Beer Bistro. Ondanks het feit dat ik ruim op tijd was vertrokken, ben ik nooit op de plaats van bestemming aangekomen, omdat ik én in eerste instantie de verkeerde kant op was gelopen én, toen ik dacht dat ik helemaal verdwaald was en op de Wi-Fi van een Starbucks vestiging mijn locatie kon checken, op 10 meter van de eindbestemming strandde: Cynthia stond al naast me voordat ik de straat kon oversteken. Als ‘toerist’ bezoek je ook altijd dingen die je thuis nooit zou bezoeken: zo belandden we via het ondergrondse gangenstelsel, dat de inwoners van Toronto de mogelijkheid biedt om de winterse kou te vermijden, bij het provinciehuis van Ontario om hier deel te nemen aan een rondleiding. Onze tocht door Toronto werd voortgezet in de richting van de eilanden, waar we ‘s avonds de zonsondergang wilden bijwonen. ’s Avonds dineerden we op aanraden van Keith en Cynthia in een Japans restaurant, Guu Izakaya, en dat was, op zijn zachtst gezegd, een fascinerende ervaring. Blijkbaar is het in Japan gebruikelijk om restaurantbezoekers onder luid geschreeuw/gejuich/gejoel zowel te verwelkomen als uitgeleide te doen. Het grote aantal bezoekers dat het restaurant in- en uitliep in combinatie met de stevige bas, die de hele tijd uit de boxen dreunde, zorgde voor een bijzondere kakofonie van geluid. Na het diner nam ik afscheid van Cynthia en Keith die de volgende ochtend naar, respectievelijk, Hong Kong en Californië zouden vertrekken. Zo kwam er een eind aan een memorabele, eerste zondag in Toronto en is er een begin gemaakt aan een nieuw hoofdstuk.

Groetjes,

Lars